Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Σήμερα, 21 Μαρτίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.

Τον Οκτώβριο του1999, κατά την 30η Σύνοδο της ΟΥΝΕΣΚΟ, που έγινε στο Παρίσι, αποφασίστηκε η ανακήρυξη αυτής της ημέρας ως Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης. (Proclamation of 21 March as World Poetry Day).

Τί είναι όμως "ποίηση";
Αντί για ορισμό διαβάστε δύο ποιήματα, που αναφέρονται στην ποίηση. Το πρώτο είναι του τιμώμενου φέτος Νικηφόρου Βρεττάκου και το δεύτερο του Γιώργη Παυλόπουλου.

Ήρθες ποίηση πάλι

Νικηφόρος Βρεττάκος 

Ήρθες ποίηση πάλι. Θ' ανακάλυψες φαίνεται
κάποιο μου κόκκαλο που δεν έχει λιώσει.
Μια πτυχή της καρδιάς μου που δεν έγινε κύμα σου.     
Μιαν ανέπαφη φλέβα σε κάποιο μου δάχτυλο.
Έναν ιστό, που δεν έγινε στίχος σου.

Θα το ξέρουμε αύριο : Κοιτώντας τον κόσμο
με μοίρασες δίκαια. Μ' έκαμες χίλιες
σπίθες και μια - και με σκόρπισες.

             

Τα αντικλείδια

 Γ. Παυλόπουλος

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν

τίποτα και προσπερνούν. Όμως μερικοί

κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι

και μαγεμένοι πηγαίνουν να μπουν.

Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς

δεν τους ανοίγει. Ψάχνουν για το κλειδί.

Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη

και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια

γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.

Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.

Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ

για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.

Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν

από τότε που υπάρχει ο κόσμος

είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια

για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.

Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

************************************************************************************

Με «ερέθισμα» αυτή τη μέρα αποφάσισα να ανεβάσω ένα αφιέρωμα στην ποίηση και τους Έλληνες ποιητές.

Στην προσπάθειά μου να βρω ποιήματα με κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, βρέθηκα να κολυμπώ σε έναν ωκεανό λέξεων, στίχων, βιβλίων, περιοδικών, ποιητών, τραγουδιών, συλλογών και εκφρασμένων σκέψεων, απόψεων και συναισθημάτων.

Τι να πρωτοδιαλέξει κανείς από αυτόν τον πλούτο των 4.500 περίπου ποιημάτων, που έχουν γράψει οι περίπου 990 Έλληνες καταγεγραμμένοι ποιητές;

Εκατοντάδες τα βιβλία με ποιητικές συλλογές, περίπου 60 τα περιοδικά για την ποίηση.

Μετά από πολύ σκέψη αποφάσισα να αφήσω όλα τα γνωστά ονόματα και τα πολυδιαβασμένα ποιήματά τους. Σίγουρα αυτά βρίσκουν τη θέση που τους αξίζει σε άλλα μέσα συμβατά και ηλεκτρονικά.

Εδώ, σ’ αυτό το μικρής εμβέλειας blog, αποφάσισα να παρουσιάσω ποιήματα δύο "ανώνυμων" ποιητών, που έχω γνωρίσει, έχω αγκαλιάσει, έχω συνομιλήσει, τους έχω κοιτάξει κατάματα, έχω αισθανθεί την ανάσα τους, έχω ακούσει τη χαρά και τη λύπη τους … κι από αυτή την εμπειρία καταλαβαίνω το αίσθημα των στίχων τους.

 Αυτούς λοιπόν τους "μικρούς" ας τιμήσουμε

 *****************

 

Ένας αέρας ...

Περσεφόνη Α. Κωστέα

Δεν θέλω ν' αφήσω τίποτα πίσω μου

φεύγοντας.

Ευτυχώς που δεν χιονίζει στην πόλη αυτή

τα ίχνη θα χαθούν, λοιπόν, εύκολα.

Τίποτα πίσω μου ...

Φωτογραφίες, ποιήματα,                                                              

κεντήματα,

μπορεί.

Τίποτε άλλο,

τίποτα.

Τα παιδιά που δεν γέννησα

δεν θα κλάψουν.

Οι εξ αγχιστείας συγγενείς ούτε.

Οι δεσμοί εξ αίματος μόνο

και για τους οποίους

ευθύνη δεν φέρω.

Τίποτα πίσω μου.

Άνδρες που αγάπησα θα είναι για πάντα

ξεχασμένοι

θα έχουν ξεχάσει κι αυτοί.

Τίποτα πίσω μου.

Κάποια κάδρα στους τοίχους

θα θυμίζουν                                                                          

Εκείνους που τα ζωγράφισαν                                                 

(Εγώ δεν έχω ευθύνη γι' αυτά).

                                                                                        

Τα βιβλία στα ράφια                                                                                               

θα απολογούνται                                                                  

για Εκείνους που τα έγραψαν                                           

(Ευθύνη δεν φέρω καμμιά).

                                                                                       

Δεν θα αφήσω ίχνος απ' το δικό μου                                 

το πέρασμα ...

Κι όσοι με γνώρισαν                                                       

Ένας                                                                                

Ένας

θα φύγουν κι αυτοί.                                                         

(Όλοι φεύγουν)                                         

Τίποτα πίσω μου.                                                            

Ένας αέρας.                                                                      

 Η ώρα της γνώσης

 Περσεφόνη Α. Κωστέα

Για ν' ακούσω της φωνή σου

τον γνώριμο ήχο                                       
πρέπει ν' αλλάξω θάλασσα        

να ψάξω νέα λιμάνια.

Κι ενώ σε τούτη την ακτή

ελπίδα δεν αράζει,

τα πλοία αφήνω να περνούν

χωρίς να ταξιδεύω.

Να φτάσω, πια, δεν βιάζομαι.

                                         

Στο τέρμα αυτού του ταξιδιού

δεν περιμένεις ίδιος.

**************

                                                 

Σοφίτα Μεγάρου

Ελένα Ν. Κατσουλού

Θα βγω κάποτε
κι απ' αυτήν την φυλακή

δεν είναι η πρώτη έγκλειση

που με καταδικάσανε να ζω ...

Θάθελα νάν' η τελευταία ...

Τί με περιμένει

εδώ μέσα κι έξω - αν βγω;

Κατάρες και μίση

και υποκλοπές

της ανθρώπινής μου εξουσίας ...

Θέλω να βγω, μα φοβάμαι:

Τον ερχομό του παγετού,

τον θυμό του κατακαλόκαιρου,

και τον βιασμό της βιοπάλης.

Ελεήστε με Μοίρες και Ερινύες

θέλω και ΄γω λεύτερη

και χωρίς νέφια στην σκέπη μου

να ζήσω.

 

Εικόνα θλίψης

 Ελένα Ν. Κατσουλού

Αυτά που πεθυμήσαμε

και δεν γίναν 

νυχτολούλουδα και σάλπιγγες

του Αυγερινού, 

όνειρα που ανέμισε

το βαπόρι του αρχιπέλαγος.

Θέλαμε βασιλιάδες να γίνουμε

και οιωνοσκόποι

και ιερείς του ανατέλλοντος ήλιου.

Να, ο ουρανός μας! όμως

που βούτηξε ανεπιστρεπτί στη λιμνοθάλασσα.                        

Και το πολεμικό κέρας

βράχνιασε και πια δεν κράζει.

Τί θέλατε;

Τί ζητήσατε;

Σε ποια θύρα κρούσατε;

Τα κουφώματε του αύριο

και του άλλοτε

δεν ριγούνε πια.

Οι λαίλαπες του ανέμου

δεν ξεφυτρώνουν κυπαρίσσια.

Μιαν άχνα σιωπής

μια παγωμένη νηνεμία

ένα ανταριασμένο σύννεφο

εστραυρωμένης προσμονής

σκεπάζει τις ευχές μας.

Είναι άραγε αυτό το τέλος;

********************************************************************************

Όμως ο "εορτασμός" της παγκόσμιας μέρας ποίησης, στον τόπο μας σήμερα, έχει και μία άλλη εκδοχή, αυτή της διαμαρτυρίας. Αντιγράφω από σχετική ανακοίνωση:

 "Ο Κύκλος Ποιητών, τα περιοδικά Poetix και Ποιητικά, οι εκδόσεις Μικρή Άρκτος και η αλυσίδα πολιτισμού IANOS καλούν ποιητές, συγγραφείς, ηθοποιούς, καλλιτέχνες, εκδότες αλλά και κάθε πολίτη σε συν-οδοιπορία / δια-μαρτυρία, την Τετάρτη 21 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, με όπλο την Ποίηση ενάντια στην κρίση.

Σας καλούμε όλες και όλους, σε μια ΑΛΛΗ διαμαρτυρία: στις 21 Μαρτίου συνθήματά μας ας γίνουν τα ποιήματα, αναφορά μας οι Ποιητές μας, πλακάτ οι στίχοι που μπορούν να γεννήσουν έναν άλλο στοχασμό, ένα άλλο μέλλον μέσα από το παρόν και το παρελθόν μας.

Μία υπεράσπιση ενός Πολιτισμού που δεν κρίνεται από την Κρίση, που όταν μνημονεύεται απαντά, με το δικό του τρόπο στα όποια Μνημόνια..."

********************************************************************************************************************************