Έλληνες, μικροί και Μεγάλοι

Δεν περνάει μέρα που να μη συμβεί κάτι για το οποίο θα χρειαστεί να στύψουμε το μυαλό μας προσπαθώντας να κατανοήσουμε τα χαρακτηριστικά του τόπου μας κι αυτών που τον κατοικούν.
Η Ελλάδα μας, με τη γεωγραφική έννοια και όχι αυτήν του κράτους, είναι πράγματι ένας τόπος ευλογημένος. Απ’ το Καστρί της Γαύδου μέχρι τη Νίκη της Φλώρινας και από τον Αθέρα της Κεφαλονιάς μέχρι τη Νέα Βύσσα της Ροδόπης ο τόπος αυτός είναι σπαρμένος με κάθε είδους φυσική ομορφιά. Ατέλειωτες παραλίες με καταγάλανα νερά, πανύψηλα βουνά με κάθε είδους δέντρο και θάμνο, κάμποι με όλα του κόσμου τα αγριολούλουδα. Ελκυστικά ποτάμια και λίμνες ποτίζουν χώμα,  βράχια και ζωντανά. Χιόνια στο βορά, ζεστά νερά στο νότο, πράσινο όργιο στη δύση και στην ανατολή.
Ήλιος λαμπρός ζεσταίνει χώμα και ανθρώπους, φωτίζει πνεύμα και ψυχή. Ουρανός καθάριος, ανοικτός στο σύμπαν. Θάλασσα αγκαλιάστρα, άνεμοι ζεστοί απ’ την καυτή έρημο της Αφρικής και παγωμένοι από τις στέπες της Ρωσίας.
Όλα της φύσης τα προικιά μαζεμένα σ΄αυτά τα λίγα μέτρα … και όχι μόνο.
Από τον Γούδουρα της Κρήτης μέχρι την Ειδομένη κι από την Παλαιοκαστρίτσα της Κέρκυρας μέχρι τη Ρόδο και τη Σαμοθράκη είναι απλωμένες χιλιάδες σελίδες ιστορίας και μνήμης. Αποτυπώματα πολιτισμού μοιρασμένα απλόχερα από εποχές σβησμένες σε βάθος χρόνου.

Μήπως λοιπόν δεν είναι «…η Ελλάδα που μας πληγώνει» αλλά αυτοί που την κατοικούν;
Και βέβαια δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν είμαστε όλοι βιαστές κι εκμεταλλευτές αυτού του τόπου. Δεν είμαστε όλοι δόλιοι καιροσκόποι. Δεν είμαστε όλοι λαμόγια και άχρηστοι. Δεν είμαστε διαφθορείς ή διεφθαρμένοι. Δεν είμαστε όλοι «προδότες» ή καταχραστές ιδανικών και ηθικών αξιών. Δεν είμαστε όλοι χαραμοφάηδες και τεμπέληδες. Δεν είμαστε όλοι … «άγχθος αρούρης» .

Αυτή την Ελληνική γη «βαραίνουν» κι ονόματα που έχουν διακριθεί σε όλους τους τομείς της επιστήμης, των γραμμάτων και των τεχνών.  Ονόματα που με τα πνευματικά και ψυχικά τους χαρίσματα διοχετεύουν την υπαρξιακή μας ατμόσφαιρα με καθάριο «οξυγόνο». Χάρη σ’ αυτό το οξυγόνο ο λαός μας αντέχει τα δεινά που σήμερα τον πνίγουν.

Ένα από αυτά τα ονόματα "έπεσε" σαν κεραυνός χτες το βράδυ από τα Μ.Μ.Ε. και μας συγκλόνισε.
Ένα από αυτά τα ονόματα "έπεσε" δουλεύοντας γι' αυτό που αγάπησε, γι' αυτό που επάξια υπηρέτησε, γι΄αυτό που αγαπήθηκε, γι΄αυτό που μας χάρισε... την τέχνη του κινηματογράφου.

Ένα από αυτά τα ονόματα πέρασε στη γειτονιά των αγγέλων.
Θεόδωρος Αγγελόπουλος
Λιγόστεψε το οξυγόνο.
Γι’ αυτόν τον Έλληνα δεν χρειάζεται να πω εγώ κάτι. Όλοι τον γνωρίζουμε και πολλά θα ακουστούν και θα γραφτούν τις μέρες που θα ΄ρθουν.

Εγώ άθελά μου και μάλλον αφελώς, αναρωτιέμαι για τα αίτια της αντίθεσης μεταξύ αυτών των Ελλήνων που «γράφουν» με το οξυγόνο τους στην ψυχή και στην μνήμη μας, με αυτούς που υπογράφουν το μνημόνιο της ασφυξίας μας και μάλιστα χωρίς να το διαβάσουν …
Εμείς θα πρέπει να βρούμε τον τρόπο να λύσουμε τη θηλιά  που μας σφίγγει, για να μπορέσουμε να αναπνεύσουμε …το οξυγόνο.

Υ/Γ. Προς "θλιβερή" επιβεβαίωση όσων έγραψα πιο πάνω αντιγράφω από τα σημερινά ΝΕΑ on line:
"Στο σημείο έφθασε ασθενοφόρο - έπειτα από 45 λεπτά - το οποίο παρέλαβε τον σκηνοθέτη και τον μετέφερε σε νοσοκομείο του Φαλήρου, όπου νοσηλεύθηκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.
Σύμφωνα με μέλη της ομάδας του κινηματογραφικού του συνεργείου, χρειάστηκε να γίνει τηλεφώνημα στον υπουργό Υγείας Ανδρέα Λοβέρδο προκειμένου να παρέμβει για την ταχεία έλευση του ασθενοφόρου.
Στην αρχή πάντως - και σύμφωνα με τους ίδιους αυτόπτες μάρτυρες - ο Αγγελόπουλος, αν και είχε υποστεί σοκ από το χτύπημα, διατηρούσε τις αισθήσεις του και μπορούσε να ανταλλάξει μερικές φράσεις με τα μέλη του συνεργείου."